Over papa of mama worden, over opvoeden en over spelen. Over hoe wij authentieke ouders zijn!
Op het moment dat je niet voor je eigen kind kunt zorgen, bijvoorbeeld omdat je naar je werk gaat, moet je de zorg voor je kind uit handen geven. Maar het blijft wel jouw kind. Welke afspraken kun je maken met het kinderdagverblijf? En hoe doe je dat met grootouders? Kun je daar wel afspraken mee maken? Dit is onze oplossing.
Wij hebben geen eigen auto. We reizen dus relatief vaak met het openbaar vervoer. Ik moest in het begin wennen aan reizen met een kind erbij, want dat is toch echt een beetje anders dan achteloos in de bus en trein stappen, zeker voor lange reizen. Hier onze tips en trucs, verzameld in de loop van 4 jaar.
“Mama, je moet nog het boek van Konijn voorlezen.” “Waarom dan?” “Dat is toch een slaapboek.” Deze recensie van mijn vierjarige is wel zo’n beetje het mooiste wat er over dit boek te zeggen valt. Mijn mini vindt zelf dat hij met het boek ‘Het konijn dat in slaap wil vallen’ beter in slaap kan vallen. Dat is ook niet gek, want de eerste zin is: Ik ga jou een verhaal vertellen, waar je van in slaap gaat vallen. Vanaf een jaar of twee is dit een geweldig boek om je kind te kalmeren en te helpen met in slaap vallen.
Waarschuwing: niet geschikt voor mensen zonder kind of met smetvrees! (En misschien ook niet geschikt voor op je werk!)
Als ouder is het bijzonder onhandig om smetvrees te hebben. Er zijn veel dingen waar je op zijn minst (weer) aan moet wennen, zodra je kinderen hebt. De vloer zal na het eten echt niet altijd meer schoon zijn. Kindervingers zijn op mysterieuze wijze altijd vet genoeg om op elk oppervlak zichtbaar te zijn. Als je kind ziek is, wordt het helemaal een vies ding.
Hier mijn top 5 van smerige, vieze, afschuwelijke dingen, die elke ouder wel herkent.
Onze mini is 4. Hij is pas één keer een nachtje gaan logeren. We hebben hem ook precies 2 avonden in zijn leven met een oppas ’s avonds alleen gelaten. Toen ik zelf klein was, was dat wel anders. Maar waarom is het anders?
Eén van mijn uitdagingen in het ouderschap is om mijn kind het tempo te laten bepalen. Dat geldt voor zo ongeveer alles. Ik begrijp dat het goed voor hem is om stil te staan bij dingen, maar voor mij is niets nieuw meer. Ik ben ook eigenlijk erg ongeduldig. Dus vraag ik mezelf regelmatig af of het om de weg gaat of om het doel van de reis.
Laat ik beginnen met dat ik niets heb tegen welk geloof op zich dan ook. Maar zelf ben ik niet religieus. Mijn partner ook niet. Daarom voeden we ons kind ook niet religieus op. We hebben wel voor een Christelijke school gekozen. En nu is het Pasen. Voor ons kind is dit de eerste confrontatie met het Christelijke geloof. Voor mij voelt het heel dubbel. De school is goed, maar religie heeft geen plek op een school voor mij.
Mijn relatie met mijn ouders is, zoals ik denk dat voor veel mensen geldt, gecompliceerd. Ik begrijp wel dat Facebook een status heeft die zo heet. We hebben een goede band, mijn ouders en ik, en we kunnen over veel dingen praten. Toch zijn er ook een aantal dingen waarvan ik wilde dat ze het anders gedaan hadden. Ik ga niet in detail wat dat dan is (dat is hun verhaal om te vertellen, niet het mijne), maar ik wil wel laten zien dat het de moeite waard kan zijn om het ook over moeilijke dingen te hebben met je ouders.
Moeders heb je in alle soorten en maten: moeders die (gepland of ongepland) geen mama zijn, moeders van moeders, moeders van jonge kinderen, moeders van oude kinderen, werkende moeders en thuismoeders.
Nu je baby wat groter is, valt er al echt te spelen met je kind! Je mini laat interacties zien, verzint zelf al spelletjes en is meestal mobiel genoeg om jou een behoorlijke workout te geven als je samen speelt. Deze spelletjes vond ik het leukst met mijn eigen mini tussen de zes en negen maanden.