Authentiek ouder zijn betekent voor ons dat we vooral onze eigen keuzes willen maken. Soms komen we grenzen van geld of maatschappelijke regels tegen, maar meestal moeten we gewoon zelf iets kiezen. Het is heel makkelijk om gewoon maar te doen wat je ouders ook deden in een situatie, maar dat is misschien niet altijd wat je bewust wilt kiezen.

Afwegingen

Tijden veranderen en sociale normen ook. Wij proberen onze opvoeding daarop af te stemmen. Heel bewust proberen wij steeds af te wegen welke dingen belangrijk zijn voor onze mini om te leren.

Eén van die dingen is dat we hem proberen te leren om kalm te blijven, in wat voor situatie we ook zijn. Dit is een bewuste keuze.

Ook kiezen we heel bewust voor een authoritatieve opvoeding, waarbij we ook aan onze mini proberen uit te leggen waarom bepaald gedrag onwenselijk is.

In het begin kozen we ook bewust voor heel lang borstvoeding. We slapen ook nog regelmatig met ons kind. En ik draag mijn drie-jarige, vijftien-kilo ‘mini’ ook nog steeds voor lange afstanden.

Verder werk ik vijf dagen in de week, omdat dat voor ons het beste uit komt. Onze mini heeft een thuisvader.

Zoals het hoort

We merkten (OK, vooral ik merkte) veel druk van buitenaf om die keuzes te veranderen naar ‘wat iedereen doet’ of naar ‘wat zo hoort’.

Met de borstvoeding was het in het begin: vooral geven, hoor, want je kind komt iets tekort als je dat niet doet! Maar met een maand of drie moet het dan wel weer afgelopen zijn en hoorde ik dingen als: Wil je je lichaam niet weer voor jezelf?

Veel later ‘verwenden’ we ons kind natuurlijk enorm met al die borstvoeding en dat samen slapen.

Uiteraard wordt hij heel lui en raakt hij motorisch achter van bij mama op de rug of buik gedragen worden, wat bovendien ook enorm slecht is voor mijn eigen lijf.

En geven we niet het slechte voorbeeld door papa thuis te laten? Een kind kan emotioneel niet gezond opgroeien zonder mama, toch?

Eigen pad

En daarom besluiten wij om echt ons eigen pad te kiezen.

Wij beslissen zelf wat er met ons kind gebeurt en hoe wij hem opvoeden. Wij kijken naar wat wij belangrijk vinden. We verantwoorden onze keuzes, onderbouwen die met wetenschappelijk onderzoek als dat nodig is en leggen het uit aan wie er naar luisteren wil.

Niemand anders hoeft het te doen zoals wij. Je hoeft niet eens bewust te kiezen, als je dat niet wilt. Dat mag je helemaal zelf beslissen.

Wij zijn Authentiek Ouder.

Ik weet het ook heus, dat belonen beter is dan straffen. Maar toch… Het sluipt er zo snel in om maar gewoon de dingen te verbieden die je niet leuk vindt en overtredingen te bestraffen. En vervolgens zie je jezelf aan tafel zitten en je mini van tafel rukken en op de trap zetten, omdat hij een flesje met melk wil…

Drinken

Het zit zo: op het kinderdagverblijf drinkt de mini alleen maar uit een gewone beker. Het is onzin dat hij dat thuis weigert. Wij lopen overal naartoe met van die achterlijke baby-achtige flesjes te slepen. Je kan alle anderen je bijna horen veroordelen in de speeltuin. Bovendien vergeten we nogal eens een flesje (want hij is al zo groot) en dat levert dan enorm veel geluid op. Dus wij hebben als ouderpaar besloten dat het maar eens klaar moet zijn met de flesjes overdag.

Hij heeft niet besloten dat drinken uit een flesje opeens niet meer mag. Het is natuurlijk ook compleet oneerlijk om iets wat hij altijd mocht opeens, zonder uitleg te verbieden. Maar hij wordt wel echt te oud voor dat eeuwige flesje. Hij moet toch ook gewoon uit een beker leren drinken? Toch?

Op dat soort momenten twijfel ik enorm aan mezelf. Meestal. Deze keer zag ik mezelf zitten. Ik heb hem niet van tafel gerukt, niemand is boos geworden, maar twee weken later drinkt hij minimaal drie keer op een dag uit een beker. Doel bereikt!

Omdat ik het zag gebeuren, wist ik meteen dat het niet eerlijk voelde. Ik wist ook gelijk dat ik zo’n ouder gewoon niet wil zijn. Dat gebeurt natuurlijk niet altijd, en soms moeten we na flinke tijd constateren dat het niet gelukt is met het positief belonen en voeren we de zoveelste sessie op de trap in de hoop op verbetering…

Stickers

Gelukkig is onze mini nogal gevoelig voor leuke stickers. Een kleine beloning, die niet slecht is voor zijn eetgewoonten en die hem geen verkeerd gedrag bijbrengt. Elke keer als hij een beker leegdrinkt (we schenken ongeveer 100 ml tegelijk in), krijgt hij een sticker.

Omdat hij natuurlijk alles zelf wil doen, heb ik van die dikke stickers gehaald, bij de Zeeman. Die stickers krijgt hij zelf van het vel en kan hij helemaal zelf opplakken. De mini vindt het geweldig! Hij mag ze op de kalender plakken, bij vandaag. Zo houden wij gelijk overzicht over hoeveel hij dan uit een beker drinkt. En ik voel me gelijk een betere ouder.

(Voor het slapengaan krijgt hij nog wel gewoon een flesje warme melk. Want zeg nou zelf, dat is toch veel fijner in slaap vallen?)

Welke gezonde, verantwoorde beloningen hebben jullie thuis?

Ik heb een behoorlijk grote ervaring met een behoorlijk diverse groep kinderen. Ik heb een flink aantal jaar gewerkt op een kinderdagverblijf, een voorschool en ook her en der op de BSO. En nu heb ik al twee en een half jaar een klein kind thuis. Ervaring genoeg dus. Ook met time-outs.

Geen fan

Ik ben geen enorm fan van een time-out, maar soms weet ik ook niet meer hoe de zaak anders op een voor alle partijen schappelijke manier is op te lossen. Het is niet alleen belangrijk dat het gezellig blijft, maar ook dat een kind leert welke uitingen wel en niet geaccepteerd worden door de maatschappij. Na één keer waarschuwen moet je ingrijpen en soms is er geen andere consequentie dan apart zetten. En heel soms heeft een kind gewoon echt even tijd voor zichzelf nodig.

Op het werk had ik meestal een kleedje dat dienst deed als time-out plek. Dat lag gewoon midden in de zaal, maar iedereen wist dat het kindje dat daar zat echt met rust gelaten moest worden. De kindjes wisten zelf ook dat ze daar moesten blijven totdat ze weer gehaald werden of totdat de timer ging. (Op een grote, drukke groep is het soms niet te doen om in de gaten te houden dat een kind echt maar 2 minuten zit. Een kookwekker helpt enorm.) Thuis zetten we de mini op de onderste traptree (ook als we van boven moeten komen!).

Afkoelen

Kinderen die even moeten zitten om tot rust te komen vertel ik meestal direct: “Je mag er weer bij komen, zodra je weer rustig bent.” Het heeft geen zin om dat na te bespreken. Je geeft ze zo direct al een moment om terug te keren. Eierwekkers zijn niet nodig, want ze hebben geen straf. Je moet niet verbaasd zijn als ze na vijf seconden al opstaan en weer mee komen doen. Dat is OK. Als ze nog niet rustig genoeg zijn, kun je dit gewoon herhalen. Het gaat er niet om kinderen af te zonderen, maar te kalmeren.

Toch straf

Zitten na straf bespreek ik wel altijd na. Het is belangrijk met kleine kinderen dat je ze dan een vraag stelt die ze zelf kunnen beantwoorden. “Waarom zit je hier?”, is voor de meeste kinderen te abstract. “Wat heb je gedaan?”, klinkt alsof alle gedrag van het kind negatief was. Ik vraag zelf meestal: “Wat ging er mis?” Meestal komt er dan wel een antwoord dat tot de kern komt. Ik volg dat vaak op met: “Waarom mag dat niet?” Dat geeft ongeveer zo’n gesprek:

• ik: Wat ging er mis?
• mini: Achter gillen binnen. Mama nee zegt. Mini slaan.
• ik: Ja, je ging gillen, terwijl we binnen waren. En toen ik ‘nee’ zei, ging je mij slaan. Waarom mag je binnen niet gillen?
• mini: Leise! (Zachtjes)
• ik: Ja, binnen praten we zachtjes, voor de katten en voor de buren. Buiten kunnen we gillen. Waarom mag je niet slaan?
• mini: Au mama. Kusje geven?
• ik: Heel goed. Slaan doet pijn. Zeg even sorry, dan kunnen we kusjes geven.
• mini: Sorry, mama.
• ik: Dank je wel, liefje. Kom, we gaan weer verder spelen.

Het mooie van het systeem is dat kinderen het onderling ook zo gaan uitvoeren. Ik heb groepen gehad waarin kinderen tegen elkaar zeiden: “Ga maar even op het kleedje zitten.” En dan gingen ze daarna ook samen nabespreken. Heel goed! En kinderen, ook onze mini, lopen uit zichzelf naar de afkoelplek toe als ze zich geen raad weten met een emotie. Dat is een mooi signaal voor mij en een prima manier om met zo’n heftige emotie om te gaan. Onze mini maakt er helemaal een klein feestje van: hij zegt dat hij boos is, stampt naar de trap en zegt dan dat hij op de trap gaat zitten. Soms haalt hij ergens tussendoor eerst nog een knuffel. De time-out plek helpt hem duidelijk om zijn emoties een plekje te geven.

Ook voor mij

Er is nog een voordeel. De time-out geeft mij ook een beetje tijd (thuis meestal 15 tot 30 seconden) om over mijn boosheid heen te stappen en te reageren zoals het zou moeten. (Hm, als ik het zo bekijk is de time-out dus voornamelijk voor de ouders!)

Gebruik jij time-outs thuis? En werkt dat ook?