Het overvalt elke vrouw die op het punt staat mama te worden: je bent opeens bang om te moeten bevallen.

Het idee alleen al dat ik een soort meloen uit een gaatje niet groter dan een tennisbal moet gaan persen is een recept dat niet kan mislukken voor waanbeelden over uitscheuren tot aan je bilnaad, alsnog een keizersnede en weken daarna niet kunnen lopen en tillen.

Babykamer

Ik lig ’s nachts vaak te huilen in mijn eenzame bedje. Ik slaap niet meer samen met mijn partner, al weken niet: elke keer dat hij zich omdraait golft de misselijkheid door me heen. Zelfs zijn ademhaling stoort me enorm. Dus ik lig alleen in bed. In de toekomstige babykamer. Te huilen van angst.
Toekomstige babykamer – het woord alleen al.

Eigen schuld, toch?

Ik ben bang en alleen en er is niemand die me kan helpen. Want was ik niet degene die een ultimatum had gesteld om NU een kind te gaan produceren? Dit wou ik toch? Hier heb ik toch voor gekozen? En bevallen, dat hoorde daar toch bij? Het is een package-deal. Eigen schuld, dus.

Dit blog is deel van een serie van 15 blogjes over zwanger worden, hyperemesis en post-partum depressie. Lees de hele serie mama worden.

Wat voor zwangerschap je ook hebt, mensen geven je te pas en onpas ongevraagd advies. Zo roepen mensen welke dingen je moet eten en welke dingen je moet laten staan.

Ze lijken wel hun best te doen om zo precies mogelijk te beschrijven hoe dat eten eruit ziet, smaakt en ruikt, terwijl jij bij de gedachte aan het woord ‘fruit’ al over je nek gaat. En dan hebben we het nog niet eens over het woord ‘banaan’. Of nog erger: ‘mayonaise’. Brrr…

Het liefste wilde ik schreeuwen tegen alle mensen met hun adviezen.

Genieten?

Het ergste was het advies: “Je moet wel genieten, hoor!”

Genieten? Waarvan dan?

Van doodstil op mijn rug in bed liggen piekeren over mijn baan en carrière? Van de inwendige echo’s om weer te kijken of dit echt van één embryo kwam? Van de één kilometer lange tocht naar de verloskundige voor een controle, waar je een ruim half uur over doet? Van wekenlang geen kleren aanhebben? Van niet zelf iets uit de koelkast kunnen pakken? Van lasagne, die je je neus uitkotst? Van op de wc zitten met een teiltje in je handen, omdat je van je eigen nummer 2 over je nek aan het gaan bent? Van het moeten roepen van je partner om een glas water, omdat je lijf nog wil kotsen, maar je compleet leeg bent?

Ik weet niet eens of ik daar van zou willen genieten.

Dit blog is deel van een serie van 15 blogjes over zwanger worden, hyperemesis en post-partum depressie. Lees de hele serie mama worden.

Dit is niet wat ik verwacht had

Ik wilde heus niet negen maanden op een roze wolk drijven. Ik was me bewust van de lichamelijke ongemakken en had me ingesteld op een weekje thuis van de misselijkheid, elke morgen overgeven, rugpijn, hoofdpijn en moeilijk kunnen lopen.

Ik had niet gerekend op: je werk vertellen dat je zwanger bent met zes weken, in het ziekenhuis liggen, zo intens misselijk zijn dat je ogen bewegen al teveel is. Ik had ook niet gerekend op acht maanden thuisblijven omdat elke vorm van bewegen zwaar blijft. En dat was mét de medicijnen tegen de misselijkheid.

Tussen week 14 en 16 was het echt heel erg. Ik kon echt nergens heen; een filmpje kijken op de laptop was ongeveer mijn dagbesteding (en natuurlijk eten, eten en eten). Slapend was het nog het best vol te houden. Bovendien werd ik van de medicijnen tegen het overgeven verschrikkelijk moe. Ik kwam niet buiten en werd somberder.

Eenzaam

Ik voelde me alleen, maar bezoek en zelfs mijn partner of de katten in de buurt was vaak te veel. Ik lag op de toekomstige babykamer. Die hadden we leeggemaakt en daar lag ik op twee matrassen. Verjaagd uit mijn eigen bed door een (hoe durft hij!) zich in zijn slaap omdraaiende partner.

Ik wilde vastgehouden worden, maar de enige omhelzing die ik kon verdragen was die met de wc-pot. (We hadden een innige relatie, die porseleinen kom en ik.) Ik was compleet afhankelijk van mijn partner. Ik kon nauwelijks mijn bed uit, laat staan de keuken in. Ik gaf over bij de gedachte aan de koelkast.

De droom

En toen kwam het erge. Ik droomde dat ik een miskraam kreeg en heel even dacht ik dat het echt was. En ik was zo blij! Maar het was dus maar een droom.

Ik heb nagedacht over wat ik kon doen om het mis te laten gaan. Zou ik gewoon ophouden met eten en drinken? Of de morning after pil halen en die innemen, kijken of het dan nog blijft zitten? Of gewoon echt een abortus plegen? Het was nog vroeg genoeg.

Het leek me fantastisch om niet meer zwanger te zijn. Ik zocht op internet alle mogelijke huismaniertjes op om het mis te laten gaan. Ik stond op het punt om het te doen. Ik speelde met de gedachte van de trap te vallen. Of een mes in mijn buik te steken. Of medicijnen te nemen die een miskraam opwekken.

Dit blog is deel van een serie van 15 blogjes over zwanger worden, hyperemesis en post-partum depressie. Lees de hele serie mama worden.

Een goed teken

De verloskundige vindt het een goed teken dat ik de zwangerschap voel. We krijgen het advies om te bellen als het veel erger wordt. Misselijkheid hoort erbij en kan nog wel het hele eerste trimester duren. Ik ben een kei in overgeven en ik eet daarna ook gemakkelijk en met smaak weer een boterham. Ik stel me dus in op elke ochtend een keer overgeven de komende paar weken. Dat is wel te doen. Het hoort erbij.

Ik hield er niets meer in; geen water, geen droog brood, geen koekjes, geen vla. Dit hoort er dus niet bij.

Niet eten

Ik besluit 12 uur niets te eten en alleen ORS, water en slappe thee te drinken. Normaal knappen mijn maag en darmen daar goed van op. 24 uur niet eten durf ik niet aan met een vruchtje in mijn buik; niet drinken durf ik helemaal niet. (Even voor de duidelijkheid: niet eten is een slecht idee. Je kunt beter door blijven eten bij zwangerschapsmisselijkheid, maar dat wist ik toen nog niet. Nu ben ik uiteraard een expert.)

Niet eten lucht even op en ik voel me een paar uur wat minder misselijk, maar niet lang daarna lukt vocht binnenhouden ook slecht. Na 12 uur niets kunnen drinken – over niet eten maak ik me nog steeds geen zorgen – bellen we de verloskundige. Dit kan niet goed zijn. De verloskundige maakt zich meteen zorgen en vraagt om half acht ’s morgens waarom ik niet ’s nachts heb gebeld. (Nou ja, dat leek mij dus niet echt nodig.)

Opname in het ziekenhuis

We worden onmiddellijk door de verloskundige naar het ziekenhuis gestuurd en daar word ik met spoed opgenomen. Ik wist al dat ik zou moeten blijven en heb mijn ziekenhuistasje met kleding en tandenborstel meegenomen. Toch kan ik mijn tranen niet binnenhouden als ik opgenomen word. In week 6 lig ik in het ziekenhuis.

Diagnose: hyperemesis gravidarum.

Officieel heet extreem misselijk zijn hyperemesis gravidarum; té misselijk zijn tijdens de zwangerschap. Er zijn geen echte medicijnen tegen, die ongevaarlijk zijn voor je kindje.

Dit blog is deel van een serie van 15 blogjes over zwanger worden, hyperemesis en post-partum depressie. Lees de hele serie mama worden.