Vorig weekend heb ik een plan uitgevoerd dat ik al jaren heb: minimaal kamperen, met mijn mini, in het bos. Op een paalcamping: zonder enige voorzieningen. Een uitstekende gelegenheid om je kind kennis te laten maken met de natuur en respect voor milieu bij te brengen. Was het een succes? Ja!
Op het moment dat je niet voor je eigen kind kunt zorgen, bijvoorbeeld omdat je naar je werk gaat, moet je de zorg voor je kind uit handen geven. Maar het blijft wel jouw kind. Welke afspraken kun je maken met het kinderdagverblijf? En hoe doe je dat met grootouders? Kun je daar wel afspraken mee maken? Dit is onze oplossing.
Waarschuwing: niet geschikt voor mensen zonder kind of met smetvrees! (En misschien ook niet geschikt voor op je werk!)
Als ouder is het bijzonder onhandig om smetvrees te hebben. Er zijn veel dingen waar je op zijn minst (weer) aan moet wennen, zodra je kinderen hebt. De vloer zal na het eten echt niet altijd meer schoon zijn. Kindervingers zijn op mysterieuze wijze altijd vet genoeg om op elk oppervlak zichtbaar te zijn. Als je kind ziek is, wordt het helemaal een vies ding.
Hier mijn top 5 van smerige, vieze, afschuwelijke dingen, die elke ouder wel herkent.
Onze mini is 4. Hij is pas één keer een nachtje gaan logeren. We hebben hem ook precies 2 avonden in zijn leven met een oppas ’s avonds alleen gelaten. Toen ik zelf klein was, was dat wel anders. Maar waarom is het anders?
Eén van mijn uitdagingen in het ouderschap is om mijn kind het tempo te laten bepalen. Dat geldt voor zo ongeveer alles. Ik begrijp dat het goed voor hem is om stil te staan bij dingen, maar voor mij is niets nieuw meer. Ik ben ook eigenlijk erg ongeduldig. Dus vraag ik mezelf regelmatig af of het om de weg gaat of om het doel van de reis.
Laat ik beginnen met dat ik niets heb tegen welk geloof op zich dan ook. Maar zelf ben ik niet religieus. Mijn partner ook niet. Daarom voeden we ons kind ook niet religieus op. We hebben wel voor een Christelijke school gekozen. En nu is het Pasen. Voor ons kind is dit de eerste confrontatie met het Christelijke geloof. Voor mij voelt het heel dubbel. De school is goed, maar religie heeft geen plek op een school voor mij.
Mijn relatie met mijn ouders is, zoals ik denk dat voor veel mensen geldt, gecompliceerd. Ik begrijp wel dat Facebook een status heeft die zo heet. We hebben een goede band, mijn ouders en ik, en we kunnen over veel dingen praten. Toch zijn er ook een aantal dingen waarvan ik wilde dat ze het anders gedaan hadden. Ik ga niet in detail wat dat dan is (dat is hun verhaal om te vertellen, niet het mijne), maar ik wil wel laten zien dat het de moeite waard kan zijn om het ook over moeilijke dingen te hebben met je ouders.
Moeders heb je in alle soorten en maten: moeders die (gepland of ongepland) geen mama zijn, moeders van moeders, moeders van jonge kinderen, moeders van oude kinderen, werkende moeders en thuismoeders.
Je leest overal slechte dingen over beeldschermen. Ze
veranderen de hersenstructuur van je mini. Een beeldscherm is
geen oppas. Een goed boek hierover is het boek
‘Beeldschermkinderen‘. Maar ik vind dat er ook heel positieve kanten aan beeldschermen zitten. En de tablet vind ik juist een heel goede oplossing voor het gebrek aan intimiteit dat een televisie heeft.
Soms kan het heel leuk zijn om een testje te doen op internet. Zo kun je kijken of je een tijgermoeder bent (fel gericht op presteren van je kind) of een dolfijnmoeder (juist heel verzorgend ingesteld). Ik deed het volgende testje: ben je een tijger, dolfijn of kwal? (Engels)