De mini heeft natuurlijk precies door hoe hij ervoor kan zorgen dat hij nog niet hoeft te gaan slapen: nog een keer plassen, dorst, honger, nog een verhaaltje… Maar over één uitsteltactiek hou ik gemengde gevoelens: hij wil met mij praten.
Intiem
Bij veel beslissingen die ik on the spot moet nemen, denk ik: welke boodschap geef ik mijn kind als ik A doe of Z zeg? Dat maakt het moeilijk om met het praten-vraagstuk een antwoord te formuleren. Ik weet dat het een uitsteltactiek is, maar ik merk ook dat de mini wel erg geniet van onze gesprekjes.
Hij heeft het vaak over heel intieme en filosofische dingen (voor een drie-jarige dan): over dromen, naar school gaan, weg zijn van mama, emoties, jarig zijn en de betekenis van rituelen, nieuwe woorden, spannende gebeurtenissen…
Niet ontmoedigen
Dat gedrag wil ik eigenlijk niet ontmoedigen! Ik vertel hem vaak dat hij met mij altijd over alles mag en kan (en moet) praten. Het is heerlijk dat hij dat blijkbaar ook doet! Het moment is een beetje ongelukkig, maar de intimiteit van samen in het duister in een bed zitten maakt het ook wel makkelijk.
Of toch wel?
Toch denk ik wel eens dat ik het niet zou moeten toestaan, omdat de reden niet helemaal gewenst is. Ik denk alleen echt dat het voor hem een te grote drempel wordt als ik zijn gesprekken met mij aan banden leg. Dat is toch ook de tegengestelde boodschap van wat ik hem vertel?
Ik wil niet dat er een beperking (zoals niet na zeven uur ’s avonds) hangt aan onze diepgaande gesprekken. Ik wil dat hij mij uit bed belt met een probleem, als hij straks zestien is. Dan kan ik nu toch niet tegen hem zeggen: “Bedtijd, jongen, we gaan niet meer praten. ”
Heb jij dit probleem al? En wat zou je er zelf mee doen? Wat gaat er voor: vroeg slapen of een intieme discussie?
Laatste berichten van Marianne Cysouw (toon alles)
- Bevalangst – mama worden (5/15) - 26 december 2016
- Ongevraagd advies – mama worden (4/15) - 28 november 2016
- Dromen van een miskraam – mama worden (3/15) - 28 oktober 2016
